Fotokeratitis wordt veroorzaakt door een acute hoge dosis UV straling. Het kan leiden tot ernstige oogpijn, tranen, conjunctivale chemosis, blepharospasme en verslechtering van zicht. Het start meestal enkele uren na blootstelling. Fotokeratitis kan worden voorkomen door de blootstelling aan UV straling te minimaliseren (bijvoorbeeld door het dragen van een pet, zonnebril, UV-blokkerende contact lenzen). Afhankelijk van de ernst van de UV schade zullen de symptomen na 24-72 uur verdwijnen door de snelle re-epithelialisatie van de cornea. Het ontstaan van permanente schade is extreem ongebruikelijk. De behandeling van fotokeratitis bestaat uit het voorkomen van verdere blootstelling aan UV straling. Bevochtiging en een bandagelens kunnen worden gebruikt om de symptomen te verminderen en het herstel te bespoedigen. Het gebruik van lokale anesthetica moet voor zover mogelijk worden beperkt omdat dit de re-epithelialisatie vertraagt en voorkomt.

Wist je dat:

• Direct zonlicht maar voor 50% bijdraagt aan de UV straling. Andere belangrijke factoren zijn verstrooiing en reflectie.
• UV straling neemt toe met hoogte (ongeveer 4% per 300 meter) door een afname in absorptie door de atmosfeer.
• Als de zon met een lagere invalshoek schijnt, komt er meer direct en gereflecteerde licht in het oog terecht. Daarom kan de stralingsbelasting voor het oog twee keer zo hoog zijn in de ochtend in vergelijking met de middag (dus wees erop attent dat de stralingsbelasting voor het oog op een ander tijdstip piekt in vergelijking met de huid!).
• Individuele predisponerende factoren zoals de anatomie van de orbita, de dikte van de cornea en de pupilgrote beïnvloeden de totale UV last voor het oog. Verder kan fotosensitiserende medicatie (tetracycline of chloroquine) de gevoeligheid voor UV stralingsschade vergroten.
• Er is beschreven dat UV straling welke weerkaatst wordt door sneeuw, binnen 2 uur fotokeratitis kan veroorzaken.

Lees het volledige artikel hier.

Referentie:
Willmann G. Ultraviolet Keratitis: From the Pathophysiological Basis to Prevention and Clinical Management. High Alt Med Biol. 2015;16(4):277-82. doi: 10.1089/ham.2015.0109.