Stijn Thoolen is door de European Space Agency (ESA) geselecteerd om van november 2019 tot en met begin 2021 onderzoek te doen op Concordia, Antarctica. Af en toe krijgen we een update van Stijn over zijn bevindingen over dit kleine, geïsoleerde deel van de wereld. Vandaag het tiende stuk, waar hij ons verteld over zijn marathon op Antarctica.

Concordia, 29 november 2020
Zonlicht: 24 uur per dag
Gevoelstemperatuur: -45°C
Gemoedstoestand: positief, gefocust

Vandaag is het zondag. De zomercampagne draait sinds twee weken weer op volle toeren. We zijn met zo’n 40 man op het station, maar vandaag werkt er niemand. Ik daarentegen draag drie lagen over mijn benen, vijf over mijn bovenlichaam, twee paar sokken, een halswarmer, twee bivakmutsen, nog een muts, sneeuwbril, onderhandschoenen, wanten, radio, en natuurlijk mijn hardloopschoenen. Tweeëneenhalve liter isotone sportdrank en extra hydratatietabletten staan klaar voor de droge woestijnlucht. Extra sneeuwbril voor als de eerste beslaat van afgekoeld zweet in de vrieskou. Verwarmde handschoenen op batterijen, hand- en voetwarmers en nog een paar schoenen voor als mijn lichaam niet meer in staat is om voldoende bloed naar mijn vingers en tenen te pompen om ze warm te houden. Bananen en chocoladerepen om in de hoge energiebehoefte te voorzien op deze hoogte en met deze temperaturen. Extra batterij voor de radio om er zeker van te zijn dat ik altijd in contact sta met het station. Tape voor welke onvoorziene omstandigheden dan ook, en vier vrijwilligers en een sneeuwscooter ter ondersteuning in wat ik dan ook maar nodig heb.

Vandaag ga ik een marathon rennen.

In environments like these you better make sure you are well prepared…

Ik kan soms een beetje een dromer zijn geloof ik. Niet noodzakelijk in die zin dat ik het contact met de buitenwereld verlies om rond te zweven in een of andere zelfverzonnen wereld in een sterrenstel hier ver vandaan (geen zorgen, dat doe ik ook wel eens), maar ik fantaseer wel graag over dingen die door de meeste mensen als onhaalbaar worden beschouwd. Of in ieder geval uitdagend zijn. Vaak besteed ik dan een aanzienlijk deel van mijn tijd om (enkele van) die ideeën te verwezenlijken, om mezelf een goed gevoel te geven. Klinkt tegenstrijdig, niet? Toegegeven, soms vraag ik me ook wel eens af hoe ik mezelf in godsnaam weer in zo’n ongemakkelijke positie terecht heb laten komen, maar het overkomen van een uitdaging maakt me uiteindelijk altijd trots, en, nog veel belangrijker, ik leer van de ervaring die ermee gepaard gaat.

Zoals ik volgens mij in zo’n beetje al mijn blogs heb beschreven (hopelijk heb je er nog niet genoeg van), geloof ik er sterk in dat je je horizon kunnen verbreden als je je af en toe eens in het onbekende waagt (verzin zelf maar hoe), en je buiten je comfort zone begeeft. Op die manier leren we de wereld begrijpen vanuit nieuw perspectief, en leren we nieuwe manieren zien om de moeilijkheden die het leven ons biedt te boven te komen. In zekere zin kan het ons veerkrachtiger maken. Best mooi toch?

Het is deze nieuwsgierigheid die me in eerste instantie naar Antarctica heeft gebracht, om een overwintering te ervaren waarvan vaak gezegd wordt dat het een positieve psychologische impact heeft op diegenen die in staat zijn om de uitdaging het hoofd te bieden. Dit is ook waarom ik de ambitieuze onderneming van de ruimtevaart zo mooi vind, waarin we onze wetenschappelijke en technologische grenzen verleggen om een beter zicht op onszelf te krijgen. En eigenlijk waarom ik wetenschap in het algemeen zo mooi vind. Gebaseerd op onze eigen ideeën nemen we voorzichtig stappen in het onbekende, en we evalueren die stappen vervolgens om meer te weten te komen over de problemen waar wij en onze aardbol mee te maken hebben zodat we kunnen proberen er mee te dealen. Mijn onderneming van vandaag is in vergelijking vrij onbenullig, maar het past wel in het thema dacht ik. Een kleine moeite, voor een enorme beloning.

De marathon staat al op mijn lijst sinds ik in Antarctica ben. De voorbereiding is een prachtige manier geweest om mijn fysieke en mentale grenzen te verkennen, en bovendien in contact te komen met deze vreemde omgeving hier.

Het heeft natuurlijk wel wat inspanning gekost voordat ik me nu voldoende bekwaam en zelfverzekerd voel om deze langeafstandsrit een kans te geven. Je kunt je voorstellen dat met het lage zuurstofniveau mijn lichaam tijd nodig heeft gehad om te veranderen in een efficiëntere verbrandingsmotor, en ik heb de vorige zomer genoeg hardgelopen buiten om te begrijpen hoe ik mezelf moet kleden zonder te bevriezen. Door eerdere hardloopervaringen in het vochtige India en in de droge Marokkaanse Sahara heb wel ik een idee gekregen hoe ik mijn trainingsschema moet opbouwen en mijn vochtinname moet reguleren, en na al die jaren en kilometers geloof ik dat ik redelijk kan inschatten met wat voor fysiek gestel en hardlooptempo ik de welbekende ‘man met de hamer’ kan ontwijken. Een uitdaging kan immers snel omslaan in gevaar als het onze capaciteit te boven gaat!

Maar vandaag dus, na één jaar Concordia, zo’n 70 hardloopsessies, 200 kilometers in de sneeuw en 850 kilometer op de loopband ben ik er klaar voor. Een uitdagende langetermijninspanning, illustratief misschien voor hoe ik graag over Concordia denk. Net als de in de ruimtevaart een plek voor ambitieuze ondernemingen en langetermijnwetenschap, om ons veerkrachtiger te maken als persoon, als mensheid, en als planeet, voor een betere toekomst.

Waar droom jij graag over?