Reizend in Marokko kreeg ik een appje van een vriend van me: ‘Zullen we dit doen?’ Hij had het over het eerste Student Outdoor Medicine weekend, kortgezegd SOM. Een weekend georganiseerd voor (para)medische studenten om laagdrempelig te kennis maken met wildernis- en expeditie geneeskunde. Verder stond er in de beschrijving buitensport, hands-on scenario training, teambuilding en inspirerende verhalen van ervaren expeditie artsen: vijf minuten later had ik me ingeschreven.

Het weekend begon vrijdagavond rond een uur of zes. Iedereen was voorzien van een matje voor in de blokhut en sommigen deelnemers hadden hun eigen tent bij zich. Na een korte introductie stond de eerste heerlijke maaltijd klaar, welke gevolgd werd door een college over endurance races op afgelegen plekken en in extreme omstandigheden door Geert Meese, anesthesioloog. Liever twee liter extra handhygiëne dan een AED; meteen duidelijk waar het grootste probleem lag.

Aangezien er zo’n 40 studenten uit alle uithoeken van het land waren en niet iedereen elkaar kende, was het daarna tijd voor kennismaking. De doorsnee student op het weekend? Actief met een voorliefde voor buitensport en een beetje vreemd, op eentje na dan. Hij was de enige die bij “cross the line” niet over de streep ging bij de vraag: ‘Voel jij je een beetje vreemd?’

De volgende dag stonden we om 07:45 weer bij het na smeulende kampvuur. Het was tijd voor een warming-up. Een vol programma stond voor de boeg. ’s Ochtends werden we ondergedompeld in de MARCH door Joost ten Brinke, traumachirurg en een van de oprichters van Outdoor Medicine. Na een heerlijke uiensoep was het tijd om te survivallen. Fanatiek als iedereen was, werd alles gedaan, ook al resulteerde dat in natte kleren.

’s Middags was het tijd voor het echte werk: de scenario training. In groepjes kwamen we langs een vijftal scenario’s, waarbij telkens iemand anders arts was. Van een anafylactische reactie, tot een onwel geworden loper bovenop een berg, diep in de nacht. In de hut, waar het scenario plaats vond, was amper licht. De scenario’s waren goed opgezet, werden nabesproken en gevolgd door goede feedback. Iedereen was enthousiast, en waar je tijdens scenario training ter voorbereiding van coschap vaak moet wachten, totdat iemand zich aanbiedt om arts te zijn, wilde hier iedereen de scenario’s dolgraag oefenen.

Ook deze avond was er een heus avondprogramma. Koken werd, onder leiding van onze chefkok Paul Simons en zijn assistente Jopke Janmaat, aan onszelf uitbesteed boven het kampvuur en terugdenkend aan de apple crumble wordt er nog gewatertand. Vervolgens hing iedereen aan de lippen van Annemarie Wuister, terwijl zij haar ervaringen deelde als expeditie arts. Even was de zaal stil. Al was dat niet voor lang, want hierna werden buiten direct outdoor films aangezet en startte er binnen een heus expeditie feestje.

Dat resulteerde ook in meer slapende gezichten en brakke koppen de volgende ochtend. Natuurlijk weerhield dat Pieter Simons niet om ons weer vroeg in de morgen mee op sleeptouw te nemen voor een nieuwe warming up. Wij moesten namelijk klaargestoomd worden voor de Medical Wilderness Adventure Race, MedWAR, YEEEEEEEEEEY!!!!!

Na nog een college van Lottie van Baal over ervaringen van expeditie-artsen was het dan eindelijk zover, de MedWAR, YEEEEY!! De instructie van Marijn Sinkeldam met ‘YEEEY!!’ na iedere keer dat een instructeur het woord “MedWAR” liet vallen was ondertussen al een Pavlov reactie geworden. In dezelfde groepjes zouden we weer scenario’s gaan doen, met spellen tussendoor. Dit keer geen tips meer van de instructeurs, want overal konden punten behaald worden. De strijd was aan. Een gevallen MTB’er op een drukke route, een exacerbatie COPD op hoogte, aardappelgooien en een haai. Het kwam allemaal voorbij. De winst was de eer van de felbegeerde titel van winnaar van de eerste Nederlandse MedWAR, YEEEEY!!, en een paar happy socks.

De echte winst was echter voor iedereen, namelijk goede bedrevenheid in de MARCH, opgebouwde kennis over expeditie- en wildernisgeneeskunde en een supertof weekend met leuke mensen.

Organisatie, Pieter Simons, Anne Kalker, Marlies Manders en Marijn Sinkeldam bedankt!

Geschreven door: Elise Heuts