Imke van Brink nam op 31 januari 2020 deel aan de vierde editie van het congres Medicine in Extremes 2020. In deze beschrijving deelt ze haar ervaringen!
’s Winters speel ik het liefst zoveel mogelijk in de sneeuw, de rest van het jaar trek ik er graag met mijn tent op uit voor een meerdaagse trektocht. Als liefhebber van de buitensport en “bijna-dokter” keek ik daarom met enthousiasme uit naar mijn eerste Medicine in Extremes congres. Het congres wordt iedere twee jaar gehouden en gaat over de verschillende aspecten van geneeskunde in extreme omstandigheden. Deze keer over sporten in extremen. Het beloofde een mooie dag te worden, met een gemêleerd publiek van (para)medici, studenten en avonturiers, en met sprekers afkomstig uit alle windstreken.
We werden al vroeg verwacht op het Koninklijk Instituut voor de Tropen (KIT) in Amsterdam, waar ook het tropenmuseum en de opleiding tot tropenarts zijn gehuisvest. Een indrukwekkende locatie die de verhalen verder tot leven deed komen.
Jessica Gehner trapte af met te vertellen over hoe een noodlottig ongeval op de Appalachian Trail (waarbij ze haar been brak) haar inspireerde het avontuurlijke pad te kiezen. Ze werkt nu als spoedarts in het ziekenhuis waar zij werd heengebracht toen ze haar been brak en ze begeleidt daarnaast tochten en expedities. Bovendien helpt ze toekomstig (para)medisch avonturiers in de voorbereiding op soortgelijke tochten. Jessica nam ons mee op een denkbeeldige tocht: welke ongevallen kun je verwachten tijdens een thru hike, wat moet je zeker niet vergeten in te pakken en wat laat je beter thuis? Van slangenbeten tot voedselvergiftiging, medicijnen en handhygiëne, alles werd besproken – en driftig genoteerd door het publiek. De vraag werd gesteld welk antibioticum ze mee zou nemen, als het er maar één mocht zijn. “Doxycycline”, was het antwoord: “Omdat dit veel vector-afhankelijke ziektes bestrijdt, zoals lyme en malaria”. Interessant, dit zou misschien niet mijn eerste keus zijn geweest (maar staat nu wel op mijn lijstje).
Na een korte pauze gingen we in vogelvlucht door de verschillende onderwerpen. We leerden van Hein Daanen hoe de Nederlandse Olympische sporters zich voorbereiden op de spelen in Tokyo, waar onder extreme hitte moet worden gepresteerd. Erika Schatagay vertelde over haar jarenlange onderzoek naar freediving. Een groot deel van haar onderzoekstijd bracht ze door bij een gemeenschap van diepzee vissers, die moeiteloos minutenlang de adem inhouden terwijl ze naar grote dieptes duiken. Vervolgens ging Christoph Siebenmann met ons de discussie aan over de zin en onzin van hoogtetraining. Martin Hoffman waarschuwde voor het risico op hyponatriemie tijdens extreme sportomstandigheden en Jan Hoogsteen vertelde over de gevolgen van extreem sporten op het hart en het risico op plotse hartdood.
Tot slot kregen we nog een inkijk in menselijke prestaties, hoe we meer kunnen dan we vaak denken en de psychologie die daarachter schuilgaat, boeiend verteld door schrijver en journalist Alex Hutchinton. Tussen de praatjes door kregen we de tijd om met elkaar te discussiëren, even te relaxen, of juist al onze energie kwijt te raken op de racefiets die in de grote hal stond. Ook een goed verzorgde lunch ontbrak er niet.
Het laatste inspirerende verhaal kwam van Bibian Mentel, die driemaal paralymptisch goud won tijdens de Winterspelen. Het was muisstil in de zaal toen Bibian vertelde hoe ze op 27-jarige leeftijd voor het eerst gediagnosticeerd werd met botkanker en hoe, ondanks meerdere operaties en een beenamputatie, de kanker bleef terugkomen. Zij richtte haar eigen foundation op, die kinderen met een handicap helpt (extreme) sporten te kunnen beoefenen. Bibian maakte met haar verhaal en haar daadkracht een diepe indruk op mij en de mensen om me heen, gevolgd door een staande ovatie.
Organisatie bedankt voor het regelen van dit leuke en klimaatneutraal georganiseerde congres, helemaal top!